زمینه: ترایکوفایتون وروکوزوم یک درماتوفیت حیوان دوست است و باعث ایجاد کچلی در انسان و گاو می شود. جهت درمان موفقیت آمیز این بیماری ها نیازمند شناخت ترکیبات ضدقارچی جدید جهت طراحی داروهای ضدقارچی نوین هستیم.مواد و روش ها: در این تحقیق از یک سوش استاندارد و دو سوش بومی جدا شده از بیماران مراجعه کننده به آزمایشگاه قارچ شناسی دانشکده بهداشت دانشگاه علوم پزشکی تهران استفاده شد. تعداد کنیدی های مورد استفاده و حداقل غلظت مهارکنندگی به دست آمده بر اساس دستورالعمل شماره M38A کمیته ملی استانداردهای آزمایشگاهی و بالینی به انجام رسید.یافته ها: در غلظت 25 میکرومولاربرمیلی لیترمخلوط کلرید مس با 8- هیدروکسی کینولین سوش های استاندارد و بومی ترایکوفایتون وروکوزوم قادر به رشد نبودند.نتیجه گیری: مشتقات کینولین ها دارای طیف وسیعی از فعالیت بیولوژیکی هستند، با توجه به نتایج به دست آمده تصور می شود ترکیبات کینولین یک کاندید مناسب برای داروهای ضد قارچی جدید می باشند.

سابقه و هدف: ترایکوفایتون وروکوزوم (T.verrucosum) یکی از قارچهای درماتوفیت است که پوست و ضمایم آن در انسان و حیوانات به ویژه دام را مورد تهاجم قرار می دهد. در مطالعه حاضر سعی شده است تا پروتئین های کاپرونی منسوب به پروتئین های شوک حرارتی 70 کیلودالتونی در این قارچ تشخیص داده شده و بیان ژن مولد آن تحت شرایط استرس گرمایی بررسی شود.روش بررسی: در این مطالعه تجربی، پرایمرهایی به اندازه 20 یا 21 نوکلئوتید با استفاده از نواحی بسیار ثابت ژن های مشابه دیگر طراحی گردیدند. این پرایمرها در PCR های متعددی با استفاده از DNA ژنومی و نیز cDNA قارچ درماتوفیت ترایکوفایتون وروکوزوم به کار گرفته شده و قطعات PCR حاصله، تعیین توالی گردیدند.یافته ها: در این بررسی 2217 نوکلئوتید از این ژن جدید، توالی یابی شد که ORF آن به طول 1962 pb بوده، حاوی دو اینترون می باشد و پروتئینی با 654 آمینواسید را رمز می نماید. پروتئین حاصله غنی از گلیسین، آلانین و گلوتامیک اسید بود در حالی که میزان تریپتوفان و سیستئین آن ناچیز است. مقایسه توالی های به دست آمده در بانک اطلاعات ژنی چه در مورد ژن جدید و چه در مورد آمینواسید منتج از آن، همولوژی معنی داری را با دیگر پروتئین های شوک حرارتی 70 کیلودالتونی نشان داده است. مطالعات بیشتر نشان داد بیان این ژن تحت تاثیر استرس های حرارتی افزایش می یابد.نتیجه گیری: ژن سنتزکننده پروتئین شوک حرارتی70 کیلودالتونی که از قارچ درماتوفیت ترایکوفایتون وروکوزوم به دست آمده است، از نظر توالی نوکلئوتیدی شباهت زیادی با سایر ژن های این خانواده در دیگر ارگانیسم ها دارد. این پروتئین به طور محسوسی میکروارگانیسم را در برابر استرس های گرمایی محافظت می کند.

درماتوفیتوزیس یکی از عفونت های قارچی شایع انسان و حیوان محسوب می شود. ترایکوفایتون وروکوزوم یکی از علل مهم درماتوفیتوزیس در انسان است که مخزن آن گاو، گوسفند، بز و شتر می باشد. این درماتوفیت دارای واریته های رنگی (زرد، سفید و خاکستری) است. طی یک مطالعه توصیفی، فراوانی واریته های ترایکوفایتون وروکوزوم در میان گاوهای آلوده به درماتوفیتوزیس در گاوداری های شیری شهرستان کرمانشاه مورد بررسی قرار گرفت. پس از شناسایی گاوهای آلوده به درماتوتوفیتوزیس از ضایعات جلدی حیوان نمونه برداری به عمل آمد. نمونه ها در محیط کشت سابورودکستروز آگار حاوی کرامفنیکل و سیکلوهگزامید (مایکوزیل آگار) کشت داده، پس از رویش قارچ، بر اساس ویژگی های ماکروسکوپی و میکروسکوپی کلونی های قارچ، نتایج ثبت شدند. از تعداد 1125 مورد کشت انجام شده تنها ترایکوفایتون وروکوزوم جداشد که نسبت فراوانی واریته های آن به شرح زیر است: در 37 مورد واریته نارنجی یا زرد (اوکراسئوم)، در 10 مورد واریته سفید و خاکستری چین خورده (آلبوم) و در 7 مورد واریته سفید متمایل به خاکستری صاف (دیسکوئید) جدا گردید. ضمنا در کل نمونه های فوق قارچی دیگری جدا نشد. با توجه به اینکه از ترایکوفایتون وروکوزوم می توان واکسن تهیه نمود، شناسایی واریته غالب در منطقه می تواند گام موثری در تهیه واکسن برای ایمن سازی گاوها بر علیه درماتوفیتوزیس باشد.

ژن های سوبتیلیزین که سرین پروتئازها را کد می کنند، نقش بسیار مهمی در بیماریزایی درماتوفیت ها دارند. هدف این مطالعه بررسی حضور و تشابه ژن سوبتیلیزین در 25 نمونه کلینیکی و غیر کلینیکی دو درماتوفیت ترایکوفایتون وروکوزوم (ت. وروکوزوم) و میکروسپوروم جیپسئوم (م. جیپسئوم) به روش مولکولی و رسم دندروگرام بود ( 25/16 ). %64 سویه ها، حضور ژن را به خوبی نشان دادند. تحلیل آماری داده ها نشان از ارتباط بین حضور ژن سوبتیلیزین و میزبان (انسان/حیوان/خاک)، نوع درماتوفیت را نشان داد(P< 0. 005). با به کار گیری نرم افزار NTsys، متد UPGMA و کات آف نامبر70%، سویه های مورد مطالعه از نظرمشابهت ژن سوبتیلیزین در آنها، در10 ژنوتایپ متفاوت دسته بندی شدند (ضریب سیمپسون برای پرایمرها 0. 88 بود). به دلیل وجود گزارشات متفاوت مبنی بر حضور/عدم حضور ژن سوبتیلیزین در نمونه های بالینی و غیر بالینی ت. وروکوزوم و م. جیپسئوم، در این بررسی، پرایمرهای جدید برای تایید حضور ژن در نمونه ها (64%) طراحی و سنتز شد. گرچه نیاز به مطالعات کامل تر برای تاییدات بیشتر وجود دارد.

سابقه و هدف: رزماری گیاه دارویی مهمی است که تاکنون خاصیت ضد میکروبی آن بر روی قارچ های بیماری زا و توکسین زا کمتر مورد توجه قرار گرفته است. دست یابی به گیاهان دارویی، با توجه به محدود بودن داروهای ضد قارچی و مقاومت حاصل از آنها می تواند حائز اهمیت باشد. این مطالعه با هدف ارزیابی خاصیت ضد قارچی عصاره گیاه رزماری بر روی قارچ های آسپرژیلوس فلاووس، کاندیدا آلبیکنس، اپیدرموفایتون فلوکوزوم، ترایکوفایتون وروکوزوم و تاثیر این عصاره در بیان ژن 1 AFL قارچ آسپرژیلوس فلاووس با استفاده از روش Real-Time PCR انجام شد. مواد و روش ها: در ابتدا قارچ های آسپرژیلوس فلاووس و کاندیدا آلبیکنس بر روی محیط سابرودکستروز آگار و درماتوفیت های ترایکوفایتون وروکوزوم و اپیدرموفایتون فلوکوزوم بر روی محیط مایکوسل آگار با تراکم نیم مک فارلند کشت داده شدند. خاصیت ضد قارچی گیاه رزماری با روش انتشار در دیسک ارزیابی گردید. سپس غلظت موثر عصاره رزماری به کمک ده لوله استاندارد و محیط مایع سابرودکستروز براث محاسبه شد. در نهایت تاثیر عصاره بر بیان ژن 1 AFL با روش RT-PCR مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: عصاره رزماری بر روی انواع گروه های قارچی اثر بازدارندگی داشت. به طوری که متوسط قطر هاله عدم رشد حدود 16 تا 18 میلی متر تعیین گردید. MIC موثر برای قارچ کاندیدا آلبیکنس 4 تا 6 میلی گرم بر میلی لیتر، برای قارچ آسپرژیلوس فلاووس 3 تا 5 میلی گرم بر میلی لیتر و برای درماتوفیت های ترایکوفایتون وروکوزوم و اپیدرموفایتون فلوکوزوم نیز 4 تا 6 میلی گرم بر میلی لیتر تعیین شد. همچنین نتایج Real-Time PCR نیز مهار ژن تولید کننده آفلاتوکسین را در سطح مولکولی به خوبی به اثبات رسانید. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که عصاره رزماری می تواند رشد قارچ ها را مختل نماید و به طور قابل توجهی تاثیر مهارکنندگی بر بیان ژن 1 AFL و تولید آفلاتوکسین در قارچ آسپرژیلوس فلاووس دارد.

زمینه و هدف: دو گونه ی ترایکوفایتون روبروم و ترایکوفایتون اینتردیجیتال عامل بیش از 80% انواع درماتوفیتوزیس می باشند. تاکنون روش های مورفولوژیک و فیزیولوژیک مختلفی جهت افتراق این دوگونه ی بسیار مشابه استفاده شده است، اما این روش ها کمابیش زمان بر بوده و از ویژگی پایینی برخوردارند. هدف این مطالعه، معرفی یک واکنش زنجیره ای پلی مراز دوگانه ساده و سریع برای افتراق این دو گونه از یکدیگر می باشد. روش بررسی: این پژوهش، یک مطالعه تحلیلی و تجربی است که بین سال های 1394 تا 1395 در آزمایشگاه قارچ شناسی پزشکی دانشکده بهداشت دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد. بدین منظور توالی نوکلئوتیدی 4 ناحیه ژنی Internal transcribed spacer (ITS)، بتا توبولین، الانگیشن فاکتور یک آلفا و کالمودولین در دو گونه قارچ مدنظر، مورد آنالیز بیوانفورماتیک قرار گرفت و تفاوت ها و تشابه های نوکلئوتیدها بین دو گونه در هر کدام از ژن های یادشده، برای انتخاب پرایمر بررسی گردید. ویژگی پرایمرهای انتخابی جهت انجام واکنش زنجیره ای پلی مراز دوگانه (Duplex PCR) در مقابل ایزوله های تعیین توالی شده ی گونه های درماتوفیتی آزمایش گردید. یافته ها: با توجه به مجموع داده ها، پرایمرهای اختصاصی از ژن الانگیشن فاکتور یک آلفا انتخاب گردید. این پرایمرها محصولی با 173 و384 جفت باز به ترتیب در گونه های ترایکوفایتون روبروم و اینتردیجیتال تولید نمود و در مواجهه با گونه های درماتوفیتی مختلف از اختصاصیت بالایی برخوردار بودند. نتیجه گیری: واکنش زنجیره ای پلی مراز دوگانه راه اندازی شده یک روش افتراقی اختصاصی و سریع نسبت به روش های متداول جهت شناسایی دو گونه ترایکوفایتون روبروم و ترایکوفایتون اینتردیجیتال از یکدیگر می باشد.

یکی از شایع ترین عفونت های قارچی در انسان و حیوانات درماتوفیتوزیس می باشد. امروزه در برخی موارد بیماری، مقاومت های دارویی و درمانی در برابر داروهای رایج مشاهده شده است لذا طراحی و استفاده از داروهای ضد قارچی جدید جهت درمان این بیماری ضروری به نظر میرسد. در این مطالعه فرم نانوفلوکونازول دارو طراحی و تست های حساسیت دارویی برای گونه های ی درماتوفیتی انجام شد. از بیماران مشکوک به درماتوفیتوزیس آزمایش مستقیم و کشت به عمل آمد و درماتوفیت های جدا شده توسط تعیین توالی ژنومی ناحیه ی ITS1-5. 8S-ITS2 تعیین هویت شدند. تست حساسیت دارویی برای ایزوله های درماتوفیتی با پروتکل استاندارد CLSI M38-A2 انجام گردید و MIC50 و MIC90برای هر گونه محاسبه شد. 47 مورد کلنی درماتوفیت شناسایی شد که شامل 23 مورد ترایکوفایتون منتاگروفیتس، 12 مورد ترایکوفیتون وروکوزوم و 12 مورد میکروسپوروم کنیس بود. نتایج MIC50 برای ترایکوفایتون منتاگروفیتس، ترایکوفیتون وروکوزوم و میکروسپوروم کنیس به ترتیب برابر با 32، 32 و 8 میکروگرم بر میلی لیتر برای فلوکونازول و 8، 16 و 4 میکروگرم بر میلی لیتر برای نانوفلوکونازول و همچنین MIC90 برای این سه گونه به ترتیب 64، 64 و 16 میکروگرم بر میلی لیتر برای فلوکونازول و 16، 32 و 8 میکروگرم بر میلی لیتر برای نانوفلوکونازول بدست آمد. نتیجه گیری: فرم نانوفلوکونازول در مقایسه با فرم معمول فلوکونازول دارای مقادیر MIC پایین تری در برابر گونه های حیوان گرای درماتوفیت می باشد و در غلظت های پایین تری از دارو باعث مهار رشد درماتوفیت ها شد.

سابقه و هدف: عفونت های قارچی پوست یک مشکل بهداشت عمومی محسوب می شوند. عفونت های قارچی سر (کچلی سر) شایع ترین عفونت قارچی در کودکان، سالهاست که به صورت یک مشکل مهم بهداشتی در اغلب نقاط دنیا شناخته شده است. هدف از این بررسی، تعیین میزان شیوع عفونت های قارچی درماتوفیتی و شناسایی عوامل ایجادکننده درماتوفیتوزیس و سایر فاکتورهای مستعدکننده در کودکان در تهران می باشد.روش بررسی: تحقیق، به روش مطالعه توصیفی انجام گرفت. در مدت دو سال (85-1384)، تعداد 984 کودک در سنین 2 ماه تا 14 سال که همگی دارای مشکلات پوستی و مشکوک به عفونت قارچی بودند، به بخش قارچ شناسی انستیتو پاستور ایران ارجاع داده شدند. نمونه های بیماران به روش آزمایش مستقیم و کشت و تعیین نوع قارچ ایجادکننده عفونت مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: در این بررسی، در 264 مورد عفونت قارچی به تایید رسید، که 182 نفر از بیماران پسر و 82 نفر دختر بودند. میزان کچلی بدن، 51.7% و کچلی سر، 36.9% در جمعیت مورد آزمایش بود. بیشترین قارچ آلوده کننده در این بررسی، ترایکوفایتون تونسورانس (44%) و بعد از، آن ترایکوفایتون وروکوزوم (19.6% )، اپیدرموفایتون فلوکوزوم (%10.5)، میکروسپوروم کانیس (6.75%)، ترایکوفایتون ویولاسیوم (6.75%)، ترایکوفایتون روبروم (4.8%)، ترایکوفایتون منتاگروفایتیس (4.8%) و ترایکوفایتون شوئن لایینی (2.8%) بود. عفونت در بین پسرها (69%) بیش از دخترها (31% ) مشاهده شد. در این بررسی، 19.7% از بیماران کشتی گیر بودند و در باشگاه های کشتی در تهران به تمرین می پرداختند.نتیجه گیری: این بررسی، مشاهدات سال های اخیر مبنی بر افزایش عفونت ناشی از ترایکوفایتون تونسورانس را در بین کودکان تایید نمود. به نظر می رسد برای کنترل عفونت، تلاش ما بایستی بر روی پیشگیری متمرکز گردد. کنترل عفونت، بهداشت عمومی و بهداشت شخصی در کاهش خطر درماتوفیتوزیس نقش مهمی دارند.

مقدمه. بروز مقاومت نسبت به دارو در درماتوفیتها شیوع آنرا در جامعه تحت تاثیر قرار داده و باعث مشکلاتی برای پزشک و بیمار می گردد. با گزارش مواردی از مقاومت در بعضی از گونه های درماتوفیت نسبت به گریزئوفولوین استفاده از سایر داروهای نسبتا جدید مانند ایتراکونازول، کتوکونازول، فلوکونازول و تربینافین توصیه می گردد که به مراتب گرانتر از گریزئوفولوین است و بعضا در بازار دارویی ایران وجود ندارد و یا کمیاب می باشند. آگاهی از الگوی مقاومت درماتوفیت ها نسبت به گریزئوفولوین در منطقه اصفهان می تواند به اتخاذ پروتکل درمانی موثرتر و نهایتا کاهش هزینه دارو منجر گردد. روشها. از 150 ایزوله درماتوفیت شایع در اصفهان مجزا شده از بیماران مبتلا به درماتوفیتوزیس، سوسپانسیون هموژنیزه استاندارد جهت تلقیح تهیه گردید. درماتوفیتهای شایع در اصفهان شامل گونه های ترایکوفایتون وروکوزوم، ترایکوفایتون منتاگروفایتیس، میکروسپوروم کانیس و اپیدرموفایتون فلوکوزوم می باشد. سپس حداقل غلظت ممانعت کنندگی دارو برای هر ایزوله توسط روش اصلاح شده Macrodilution تعیین شد. نتایج بدست آمده با حداقل غلظت ممانعت کنندگی استاندارد موجود در منابع مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و گونه های مقاوم شناسایی گردیدند. نتایج. در مجموع تمامی ایزوله های مربوط به هر چهارگونه دارای MIC mode (نما) برابر یا کمتر از 0.25 میکروگرم در میلی لیتر، 90 درصد ایزوله ها دارای حداقل غلظت ممانعت کنندگی برابر یا کمتر از 8 و 50 درصد آنها در محدوده 1-0.25> میکروگرم در میلی لیتر بودند. از کل سویه های آزمایش شده 10 درصد آنها شامل سه ایزوله ترایکوفایتون وروکوزوم، یک ایزوله میکروسپوروم کانیس و یک ایزوله ترایکوفایتون منتاگروفایتیس دارای حداقل غلظت ممانعت کنندگی خارج از محدوده استاندارد بودند. لذا به عنوان سویه های مقاوم در نظر گرفته شدند. بحث. در مطالعات مختلف محققین اثرات ضد درماتوفیتوزی گریزئوفولوین با سایر داروهای ضد قارچ را بررسی و نتایج متفاوتی را ذکر نموده اند. اگر چه حداقل غلظت ممانعت کنندگی دارو در in vitro و بدن تا حدودی متفاوت می باشد ولی می توان انجام آن را در in vitro به عنوان یک پارامتر اضافی در خصوص تصمیم گیری درمانی در مواردی که با انواع درماتوفیتوزهای عود کننده مواجه هستیم و یا در مناطقی که احتمال شیوع بالایی از گونه های مقاوم وجود دارد به کار برد. استفاده صحیح از گریزئوفولوین و آگاهی از گونه های درماتوفیت شایع منطقه و الگوی حساسیت دارویی آنها می تواند نیاز به استفاده از داروهای ضد قارچ گران قیمت و بعضا کمیاب در بازار دارویی ایران را جهت درمان عفونتهای درماتوفیتوز مرتفع نماید.

زمینه و هدف: درماتوفیت ها دسته ای از قارچ های کراتینوفیلیک هستند که تعدادی از آن ها در شرایط invivo قطعاتی به نام آرتروکونیدیا تولید می کنند و چنین به نظر می رسد که این قطعات در بیماری زایی نقش مهمی به عهده دارند. تشکیل آرتروکونیدیا به عنوان شاخص عفونت درماتوفیتی در پوست، مو و یا ناخن می باشد. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر عوامل محیطی و داروهای ضد قارچی متداول در تولید این عامل بیماری زا در تعدادی از درماتوفیت ها می باشد.مواد و روش ها: این مطالعه از نوع توصیفی تحلیلی بوده و جامعه پژوهش، شامل بیماران مبتلا به درماتوفیتوزیس مراجعه کننده به بیمارستان رازی تهران در سال 1385-86 می باشد که 50 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شده و پس از تایید بیماری در آزمایش لام مستقیم، جهت انجام پژوهش مورد استفاده قرار گرفتند. در این مطالعه، تاثیرات عوامل محیطی شامل محیط کشت (سابورو دکستروز آگار، سابورو دکستروز آگار حاوی کلرید سدیم 1، 3، 5 درصد، ترایکوفایتون آگار شماره 1 و سابورو دکستروز براث)، دما، PH، CO2 و داروهای ضد قارچی متداول شامل گریزئوفولوین، کلوتریمازول، ایتراکونازول، تربینافین و بتامتازون بر تولید آرتروکونیدی در گونه های ترایکوفایتون وروکوزوم، ترایکوفایتون ویولاسئوم، اپیدرموفایتون فلوکوزوم، ترایکوفایتون روبروم و ترایکوفایتون منتاگروفایتیس مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج و داده ها با آزمون مجذور کای و تی استیودنت مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: بیشترین میزان تولید آرتروکونیدی در محیط سابورو دکستروز آگار با PH 7.5، فشار 10 CO2 درصد در دمای 37 درجه سانتی گراد پس از 10 روز بود. هیچ رشدی در دمای 42 درجه سانتی گراد و محیط حاوی کلرید سدیم 3 درصد و یا بیشتر دیده نشد. در بررسی تاثیرات داروهای ضد قارچی، گریزئوفولوین، کلوتریمازول و بتامتازون باعث تحریک تولید آرتروکونیدی شدند اما ایتراکونازول و به خصوص تربینافین موجب مهار تولید و تشکیل آرتروکونیدی شدند.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه بر اهمیت و تاثیرپذیری تولید آرتروکونیدی به عنوان شاخص عفونت در invivo از عوامل محیطی مانند PH، دما، فشار CO2 و محیط کشت در درماتوفیت ها تاکید دارد.